50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ – ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΟΥΝ ΠΥΞΙΔΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Στα μάτια οποιουδήποτε έχει μελετήσει ιστορία, η ανυπακοή είναι η προπατορική αρετή του ανθρώπου. Μέσω της ανυπακοής επιτεύχθηκε η πρόοδος, μέσω της ανυπακοής και της εξέγερσης.
Όσκαρ Ουάιλντ
50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
Προσδιορισμένη ως μια ιδιαίτερη στιγμή του αέναου κοινωνικού-ταξικού πολέμου η 17η Νοέμβρη δεν μπορεί παρά να είναι ημέρα κομβικής σημασίας τόσο για τους καταπιεσμένους όσο και για το κράτος, το οποίο προσπάθησε από την πρώτη στιγμή να τη σβήσει από την κοινωνική συνείδηση αποδομώντας τα εξεγερτικά της περιεχόμενα. Και ότι δεν κατάφερε με την συνεχή καταστολή, προσπάθησε να το πετύχει μέσω της διαστρέβλωσης της κοινωνικής μνήμης μετατρέποντάς το σε άλλη μία θεατρινίστικη «εθνική γιορτή» που παρουσιάζει την λαϊκή εξέγερση σαν μία φοιτητική φιέστα. Επιδίωξε έτσι να μας πείσει ότι ο αγώνας αποτελούσε μια εκδήλωση «εθνικής ομοψυχίας», στον οποίον συμμετείχαν δυνάμεις από όλο το φάσμα της πολιτικής σκηνής. Όσο όμως και αν αποκρύπτει τα ριζοσπαστικά και ταξικά χαρακτηριστικά της, η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήρθε ως αποτέλεσμα της συσσωρευμένης οργής των φοιτητών και της κοινωνικής βάσης απέναντι, όχι μόνο στο καθεστώς της δικτατορίας, αλλά συνολικά στο κυρίαρχο καπιταλιστικό-εκμεταλλευτικό σύστημα. Δεν ξεχνάμε ούτε τα αντικαπιταλιστικά-αντιεξουσιαστικά συνθήματα στους τοίχους του Πολυτεχνείου, ούτε τρέφουμε αυταπάτες για τη σύσταση των εξεγερμένων. Εκείνη την εποχή άλλωστε η κυρίαρχη γραμμή των αστών πολιτικών μιλούσε για συνδιαλλαγή με τη δικτατορία. Το κίνημα αυτό βασίστηκε στις κοινές ανάγκες φοιτητριών και εργατών αποτελώντας ένα από τα πιο εκλεκτά παραδείγματα άμεσης δράσης από τα κάτω, που έχουν ξεδιπλωθεί στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Όσο η ταξική μας μνήμη παραμένει ζωντανή και ασυγκίνητη μπροστά στη μελοδραματική παράσταση των ισχυρών, τόσο θα τασσόμαστε υπέρ των καταπιεσμένων, κόντρα σε αυτούς που στρατεύτηκαν στο πλευρό του χουντικού καθεστώτος πολεμώντας με κάθε δυνατό τρόπο την αγωνιζόμενη κοινωνία.
ΔΥΣΒΑΣΤΑΧΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΖΩΗΣ
Η φετινή επέτειος των 50 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου έρχεται σε μια περίοδο αβυσσαλέας ακρίβειας και λυσσαλέας επίθεσης πάνω στις ανάγκες της κοινωνικής βάσης. Μια σειρά από ανατιμήσεις σε βασικά προϊόντα, αυξήσεις σε τιμές ενοικίων, λογαριασμών και καυσίμων, η διαρκώς εντεινόμενη ενεργειακή κρίση, η ιδιωτικοποίηση υγείας και παιδείας και οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας συνθέτουν καθημερινά ένα ζοφερό σκηνικό για τα ταξικά πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας ενώ επιβεβαιώνουν με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο την μετατροπή κάθε κοινωνικού αγαθού σε προνόμιο των λίγων. Η ταξική αυτή βία που ξεπερνά ακόμα και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα υπάγεται στην προσπάθεια της κυριαρχίας να διασφαλίσει τα συμφέροντα της ακέραια και να επανέλθει στη μέγιστη κερδοφορία σε περιόδους βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης όπως η τωρινή.
Ασφαλώς η συγκυρία αυτή πλήττει και τις ανάγκες μας μέσα στο πανεπιστήμιο. Το αυξανόμενο κόστος φοίτησης μετακυλίεται συνεχώς στις πλάτες μας την ίδια στιγμή όπου το κράτος αποσύρεται από κάθε παροχή φοιτητικής μέριμνας. Έτσι παρατηρούμε κάθε λογής εργολάβους να παρελαύνουν εντός του πανεπιστημίου και ιδιώτες να προσπαθούν να απομυζήσουν κέρδη από τις ανάγκες μας που έχουν πλέον μετατραπεί σε βορά προς κερδοφορία. Από τη σίτιση όπου εφαρμόζεται η επίδειξη κάρτας σίτισης και αυστηροποιούνται συνεχώς τα κριτήρια έκδοσής της, τους εργαζομένους/-ες στον τομέα καθαριότητας του πανεπιστημίου που βλέπουν τις ΙΔΟΧ συμβάσεις τους να λήγουν δίχως δυνατότητα ανανέωσης βυθίζοντας τους στην εργασιακή επισφάλεια, τη δυσβάσταχτη οικονομική επιβάρυνση των μετακινήσεων προς και από το πανεπιστήμιο, μέχρι τη στέγαση όπου πέραν της ραγδαίας επιδείνωσης των συνθηκών διαβίωσης των οικότροφων φοιτητών, πλέον ανακύπτει και το ζήτημα της εκδίωξης 70 τουλάχιστον εστιακών φοιτητών που έρχονται αντιμέτωποι με εξώσεις. Εκεί Στον βωμό των βλέψεων περί Ευρωπαϊκών πανεπιστημιακών μοντέλων πλήρως εναρμονισμένων με τις ανάγκες του κεφαλαίου, κράτος και πρυτανεία εκδιώκουν «αιώνιους» φοιτητές, ανακρίνουν ατομικά, απειλούν και εν τέλει αποσύρονται περαιτέρω από την παροχή στέγασης.
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ
Κοιτώντας την εξέγερση του Πολυτεχνείου, δεν γίνεται να μην αναλωθούμε στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που απειλεί με περεταίρω υποβάθμιση την τριτοβάθμια -και όχι μόνο- εκπαίδευση. Η κατάργηση του ασύλου, η είσοδος των μπάτσων στις σχολές και άλλες νομικές διατάξεις που ψηφίζονται τα τελευταία χρόνια γίνονται σε μια κατεύθυνση εναρμονισμού του πανεπιστημίου με τις επιταγές του κεφαλαίου. Επιπλέον, συγκεκριμενοποιείται με αυτόν τον τρόπο και ο ρόλος που έχει αυτό μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, ο οποίος είναι η αναπαραγωγή των προϋποθέσεων των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Από τον νόμο Γαβρόγλου στον νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη που περιλαμβάνει την κατάργηση του ασύλου, την ΕΒΕ που φέτος απέκλεισε 20.000 μαθητές από τη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση, τις διαγραφές, τα πειθαρχικά, τα όρια φοίτησης, τις αλυσίδες και τα όρια δήλωσης μαθημάτων, τα μεταπτυχιακά με δίδακτρα, τις έρευνες για τον στρατό και άλλες επιχειρήσεις, μέχρι την εξίσωση πτυχίων μεταξύ ιδιωτικών κολλεγίων και δημοσίων πανεπιστημίων. Παράλληλα, οι προαναγγελίες από την κυβέρνηση για την κατάργηση του άρθρου 16 του συντάγματος ανοίγουν τον δρόμο για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Αντιλαμβανόμαστε επομένως τον ρόλο του πανεπιστημίου σαν αναπαραγωγική μηχανή του κεφαλαίου με υλικοτεχνικούς όρους, που ταυτοχρόνως νομιμοποιεί ιδεολογικά την εκμεταλλευτική φύση του καπιταλιστικού συστήματος στους φοιτητές/μελλοντικούς εργαζόμενους. Σφυρηλατεί δηλαδή εργαζόμενους με τις απαραίτητες γνώσεις για την αγορά εργασίας, αλλά και με τις αξίες του ανταγωνισμού, της εξατομίκευσης, του κανιβαλισμού, της εκμετάλλευσης κλπ, ώστε να είναι έτοιμοι να πλαισιώσουν την παραγωγή μέσα στις συνθήκες του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα της ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας, πόσο μάλλον μετά τον διάλογο που έχει ανοίξει το τελευταίο διάστημα πάνω στην περαιτέρω κατακρεούργηση εργατικών κεκτημένων (βλ. νέο νόμο Γεωργιάδη).
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό σχετιζόταν πάντα με τις διεκδικήσεις του λαού και της νεολαίας, ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ακόμα και σήμερα, το αντιιμπεριαλιστικό στοιχείο γίνεται ακόμα πιο έντονο με την κορύφωση της επίθεσης του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό με σκοπό τον εκτοπισμό του μιας και έτσι αποκτά γεωπολιτικό πλεονέκτημα και δημιουργεί γέφυρα συνεργασίας μεταξύ του δυτικού μπλοκ και της Μέσης Ανατολής. Εδώ και 75 χρόνια ο λαός της Παλαιστίνης ζει κάτω από συνθήκες εντεινόμενου απαρτχάιντ με δολοφονίες, φυλακίσεις, βομβαρδισμούς και συνεχείς επιδρομές. Το Ισραήλ με την πλήρη στήριξη ΗΠΑ-ΝΑΤΟ τις τελευταίες εβδομάδες εξαπολύει μαζική επίθεση βομβαρδίζοντας νοσοκομεία και άμαχο πληθυσμό, δημιουργώντας εκατόμβες νεκρών, αποσκοπώντας στην εθνοκάθαρση του παλαιστινιακού λαού.
Το ελληνικό κράτος είναι επίσης συνένοχο στην σφαγή μιας και έχει υπογράψει αμυντική συμμαχία με το Ισραήλ ενώ οι αμερικανικές βάσεις σε όλη την Ελλάδα μπορούν να λειτουργήσουν ως ορμητήριο του ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα αυξάνει συνεχώς τις δαπάνες για αγορές πολεμικού εξοπλισμού και παράλληλα χρησιμοποιεί τα πανεπιστήμια για την ενίσχυση της πολεμικής μηχανής μέσω των ερευνητικών προγραμμάτων που διεξάγει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόγραμμα «Γρύπας» στο οποίο συμμετέχει και το τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών το οποίο πραγματοποιεί έρευνες για τη δημιουργία ενός μη επανδρωμένου drone έρευνας και μεταφοράς εξοπλισμού. Την ιδια στιγμή, στα πλαίσια της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και του νόμου Κεραμέως, η πανεπιστημιακή έρευνα θα χρηματοδοτείται και συνεπώς θα καθορίζεται κυρίως από ιδιωτικές εταιρίες και επιχειρήσεις σύμφωνα με τις ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς και κερδοφορίας . Τα ερευνητικά αυτά προγράμματα είναι προφανές πως καμία σχέση δεν έχουν με τις ανάγκες του λαού πάρα μόνο με αυτές των επενδυτών και στην προκειμένη περίπτωση με την στρατιωτική αναβάθμιση της χώρας
ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Ταυτόχρονα με την όλη συνθήκη που περιγράφεται παραπάνω, κράτος και κεφάλαιο επενδύουν στη θωράκιση για την αντιμετώπιση της «εσωτερικής απειλής» η οποία δεν είναι άλλη από τον κόσμο και τους χώρους του αγώνα. Εξαπολύονται επιχειρήσεις εκκένωσης σε κατειλημμένους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους και εντείνεται η καταστολή εναντίον αγωνιστών και αγωνιστριών. Η κατάσταση αυτή επεκτείνεται και μέσα στα πανεπιστήμια με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση μέσω της οποίας το κράτος επιτίθεται ολομέτωπα στα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος. Βάζει μπάτσους στις σχολές, στοχοποιεί την συνδικαλιστική δράση προκειμένου να εξαφανίσει οποιαδήποτε μορφή πολιτικοποίησης εντός των σχολών, εντατικοποιεί τα προγράμματα σπουδών ενώ ανοίγεται ο δρόμος για την επέλαση του ιδιωτών με την πλήρη στήριξη του κράτους.
Η ΦΛΟΓΑ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙΕΙ
Απέναντι στην προσπάθεια της κυριαρχίας να επιβάλλει μια δυστοπική καθημερινότητα για το σύνολο της κοινωνικής βάσης, αποσαθρώνοντας πλήρως τον κοινωνικό ιστό και διαχέοντας τη βαρβαρότητα της εξουσίας μεταξύ των από τα κάτω στρωμάτων, έχουμε ταξικό καθήκον να διατηρήσουμε τη φλόγα της εξέγερσης του Νοέμβρη ζωντανή. Τη στιγμή που βλέπουμε τα φοιτητικά και όχι μόνο κεκτημένα να ισοπεδώνονται ένα – ένα, ενώ η καταστολή αποτελεί κανόνα για οποιονδήποτε τολμήσει να σηκώσει κεφάλι, πιάνουμε το νήμα των αγώνων του χθες και στήνουμε αναχώματα απέναντι σε όλους τους γδάρτες των ζωών μας. Το Πολυτεχνείο τρόμαζε και θα τρομάζει πάντα την εξουσία. Αφορμόμαστε από τους αγώνες του παρελθόντος τιμώντας τους νεκρούς που έφερε η καταστολή των μετέπειτα επετείων της 17ης Νοέμβρη. Για τον Ιάκωβο Κουμή, τη Σταματίνα Κανελλοπούλου, τον Μιχάλη Καλτεζά. Κόντρα λοιπόν στη καταστολή και την ποινικοποίηση των αγώνων μας, κόντρα στην όξυνση των ταξικών φραγμών, κόντρα στην δημιουργία ενός πανεπιστημίου που θα χωρά όλο και λιγότερους, οφείλουμε να πιάσουμε ξανά το νήμα των αγώνων και να υπερασπιστούμε με κάθε κόστος τις ανάγκες και τα ταξικά μας συμφέροντα. Με όργανα λήψης αποφάσεων τις γενικές συνελεύσεις, όπλα τις συντονισμένες – στη βάση – καταλήψεις διαρκείας και τις μαζικές διαδηλώσεις δημιουργούμε ρήγματα στην πανεπιστημιακή και όχι μόνο κανονικότητα της υποταγής και του ατομικού δρόμου, μετατρέποντας τις σχολές μας σε ζωντανά κέντρα αγώνα, σε τόπους συλλογικής συζήτησης, ζύμωσης, αμφισβήτησης και αντίστασης. Να οργανωθούμε, να προτάξουμε την πίστη στον συλλογικό αγώνα, την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση.
Μα εγώ, θα ξαναρίξω τα μαλλιά μου πίσω
θα ξαναφορέσω το ματωμένο πρόσωπο, ανάποδα
και θα βγω στους δρόμους και στις πλατέες
με ντουφέκια, φωνές, με συνθήματα
να διεκδικήσω: Ψωμί και Ελευθερία.
Δώρος Λοϊζου
ΠΟΡΕΙΑ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 18:00 ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
ΟΡΚΟΣ ΣΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΗ – ΧΡΕΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ, Η ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ
ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ – Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ
ΑΠ’ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ ’73, ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ «ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ»
ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΣΧΗΜΑ ★ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ
Ελευθεριακό Σχήμα Πανεπιστημίου Πατρών 
Σχολιάστε